Oceany
Ocean (łac. Oceanus, stgr. Ὠκεανός Okeanos – u starożytnych Greków i Rzymian mityczna rzeka oblewająca cały świat, także nazwa jej boga) [1] – wielka część hydrosfery ziemskiej, stanowiąca rozległy obszar słonej wody. Wody słone pokrywają w sumie blisko 3/4 (70,8%) Ziemi. Powierzchnia oceanów wynosi ok. 361 mln km², a ich łączna objętość ok. 1,3*1018 m³.
Ważnym elementem oceanu jest jego dno, które ma kilka głównych form ukształtowania, a zalicza się do nich m.in.:
szelfy kontynentalne – fragmenty dna, stanowiące części bloków kontynentalnych, zbudowane ze skorupy kontynentalnej oraz osadów morskich, zalane przez wody oceanów, sięgają zazwyczaj do 200 m głębokości, gdzie kończą się gwałtownym załomem,
stoki kontynentalne – strome odcinki dna oceanicznego łączące szelfy z basenami oceanicznymi,
baseny oceaniczne – rozległe, słabo urozmaicone fragmenty dna położone na głębokości 4000 do 6000 m p.p.m., zajmują aż 72% powierzchni oceanów,
rowy oceaniczne – głębokie formy dna, sięgają od 7000 do ponad 11000 m głębokości, długie na 300–5000 km, szerokie na 30–100 km
grzbiety śródoceaniczne – systemy wzniesień dna oceanicznego, tworzące podwodne łańcuchy o łącznej długości ok. 60000 km. Powstają w strefach ekspansji dna oceanicznego, gdzie płyty oceaniczne rozchodzą się na boki, a lawa wydostaje się na zewnątrz. Grzbiety wznoszą się na 2000 do 3000 m ponad dna basenów oceanicznych, w środkowej części grzbietów ciągną się głębokie rozpadliny, tzw.
grzbiety podmorskie
góry podmorskie, gujoty
wyspy – części grzbietów śródoceanicznych oraz czynnych lub wygasłych wulkanów wystające ponad powierzchnię oceanu,
równina abisalna – płaskowyż oceaniczny – wzniesienie oceaniczne– ławica oceaniczna
Chcesz dowiedzieć się czegoś o którymś z oceanów? Znajdź go na mapie, najedź na niego kursorem, a następnie kliknij
